พระกรุนี้นับเป็นของดีราคาย่อมเยา และเป็นที่รู้จักกันแพร่หลายในวงการ ในช่วงปี พ.ศ.2352 เจ้าฟ้ากรมขุนเสนานุรักษ์ ได้รับการสถาปนาขึ้นเป็น กรมพระราชวังบวรสถานมงคลมหาเสนานุรักษ์ ตำแหน่งพระมหาอุปราช พระองค์ได้ทรงสร้างวัดใหม่ขึ้นหนึ่งวัด คือ วัดทรงธรรม จ.สมุทรปราการ และสถาปนาวัดราษฎร์เป็นพระอารามหลวงอีก 2 วัด ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ ′วัดบวรมงคล′ เดิมวัดบวรมงคลนี้มีชื่อเรียกกันทั่วๆ ไปว่า ′วัดลิงขบ′ เป็นวัดเก่าแก่ ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ต.บางพลัด บางกอกน้อย กทม. เรียกชื่อตามคหบดีผู้สร้างที่ชาวบ้านเรียกว่า ′ลุงขบ′ภายหลังเรียกเพี้ยนไปเป็น ′วัดลิงขบ′ ต่อมาเมื่อมีชาวรามัญอพยพเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารมากขึ้น จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้อยู่เป็นแห่งๆ ไป และมีจำนวนหนึ่งได้มาอาศัยอยู่เขตตำบลวัดลิงขบนี้ ดังนั้นจึงมีพระภิกษุสามเณร ชาวรามัญ (มอญ) เข้ามาอาศัยอยู่ในวัดลิงขบนี้เป็นจำนวนมาก พระเครื่องกรุวัดลิงขบมีมากมายหลายพิมพ์ พบในพระเจดีย์องค์หนึ่งเนื่องจากมีชาวบ้านพบพระลักษณะเป็น ′กลีบบัว′ จำนวนมากไหลทะลักออกมาจากส่วนล่างตรงบริเวณฐานพระเจดีย์ (จึงเรียกพิมพ์นี้ว่าพิมพ์กลีบบัว) ชาวบ้านจึงนำไปคืนและแจ้งต่อทางวัดว่าเจดีย์ชำรุด บางส่วนมีคนเช่าไปในราคาสององค์ต่อหนึ่งสลึง จนขึ้นถึงองค์ละหนึ่งบาท ก่อนทางวัดเปิดกรุประมาณหนึ่งสัปดาห์มีพ่อค้าเชื้อสายจีนขายหอยแครงเดินหาบของมาวางใกล้ๆ พระเจดีย์ที่บรรจุพระ เห็นพระทะลักออกมาอีกก็เอาปี๊บใส่แล้วรีบกลับบ้าน ทำให้ข่าวการพบพระซึ่งเดิมชาวบ้านคิดว่าเป็นพระทำแก้บนกระจายไปทั่ว